Χάθηκε μια αιώνια ενζενύ
Μέσα στη χιονοστιβάδα θανάτων που έπληξε τις τελευταίες ημέρες το ελληνικό θέατρο … σχεδόν απαρατήρητος πέρασε ο θάνατος της Πίτσας Μπουρνόζου. Μιας πολύ καλής ηθοποιού, που είχε όμως απομακρυνθεί τα τελευταία χρόνια από τον χώρο – ή την είχαν απομακρύνει οι συνθήκες.. Η Πίτσα Μπουρνόζου που έφυγε από τη ζωή στα 62 της χρόνια στις 5 Ιανουαρίου και κηδεύθηκε στο Πρώτο Νεκροταφείο , ήταν ένας γλυκός και πολύ ευαίσθητος άνθρωπος, μια μικροσκοπική γνήσια ενζενύ. Αποφοίτησε το 1968 από τη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης, έκανε στη συνέχεια σπουδές στο Λονδίνο και συνεργάστηκε – μεταξύ άλλων – με το Θέατρο Τέχνης («Η δολοφονία του Μαρά», «Εξη πρόσωπα ζητούν συγγραφέα»), με τους θιάσους Νίκου Χατζίσκου – Τιτίκας Νικηφοράκη («Τσάι και συμπάθεια»), Κατίνας Παξινού-Αλέξη Μινωτή – τη Β’ σκηνή του – («Γερανοί την άνοιξη»), Δημήτρη Χορν («Ριχάρδος Γ’»), Τζένης Ρουσσέα («Η γυναίκα μου φάντασμα», «Καλοκαίρι και καταχνιά»), με τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου («Ο δράκος»), με τον «Ελεύθερο Κύκλο» του Κανέλλου Αποστόλου (Μεμοράντουμ), το «Θέατρο Ερευνας» («Ατρείδες»), το Εθνικό Θέατρο («Ηλέκτρα» του Ευριπίδη, («Αχαρνείς», «Λυσιστράτη», «Ο Μπάρμπα Λινάρδος», το Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο του Λεωνίδα Τριβιζά («Το διπλανό κρεβάτι»), τις «Παραλογές» της Ράιας Μουζενίδου (Αγνή στο «Σχολείο γυναικών»).
Το τελευταίο καιρό δίδασκε στη δραματική σχολή της Μαίρης Βογιατζή- Τράγκα, ενώ πολύ πρόσφατα συμμετείχε σε μια ομαδική έκθεση ζωγραφικής. Θα τη θυμάμαι αρχές της δεκαετίας του ‘70, σε ένα μικρό θεατράκι που είχε δημιουργήσει σε ένα υπόγειο ο Δημήτρης Βορρές στα Εξάρχεια να παίζει αφοπλιστικά τον κεντρικό ρόλο στο έργο της Αν Τζέλικο «Το νακ πως να το αποκτήσετε».
ΤΑ ΝΕΑ
23/1/2007
Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης
Της μνήμης η δύναμη
Οδός Τήνου 51 , Κυψέλη. Εδώ, δίπλα μας. Κι όμως, τόσο μακριά μας.
1965: Ο πρώτος όροφος ενός νεοκλασικού. Τις καθημερινές, αίθουσες ινστιτούτο αγγλικών, τα Σαββατοκύριακα αυτοσχέδιο θέατρο. Και ένας «Γυάλινος κόσμος» να δανείζεται ανάστημα από τις λέξεις του Τενεσί Ουίλιαμς και να γίνεται παράσταση.
Ακούω την Αμάντα, υπό το κράτος της μακράς εγκατάλειψης και με το φόβο να μείνει πάλι μόνη, να απευθύνεται στον Τομ: «Εμπρός!
Άντε λοιπόν στο Φεγγάρι, ονειροπαρμένε εγωιστή!». Κι εκείνος: «Δεν πήγα στο Φεγγάρι, πήγα πολύ πιο πέρα. Ο χρόνος είναι το μακρύτερο διάστημα που χωρίζει δυο τόπους». Περισσότερο, όμως, τους ανθρώπους.
Μέχρις ότου ένα μονόστηλο- έστω και μακρύ, όπως αυτό που έγραψε ο Γ ιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης («ΤΑ ΝΕΑ», 23.1 .2007)- αναπάντεχα και ανύποπτα, γίνεται γέφυρα για να επιστρέψεις. Κι εκεί, στη λιτή ερασιτεχνική θεατρική σκηνή, την ξαναβρίσκω, μικροσκοπική, λαμπερή, πλην όμως πάντα τόσο εύθραυστη. Ένας άλλος «Γυάλινος κόσμος». Τη συναντώ μέσα από την αναπόληση, στην πρώτη παράσταση της ζωής της. Ως Αμάντα, η Πίτσα Μπουρνόζου, να αναμετριέται για πρώτη φορά με το θέατρο και για πρώτη και τελευταία φορά στη σκηνή με τον Σταμάτη Φασουλή-Τομ. Μετά ξεστρατίσαμε. Τουλάχιστον εγώ. Είχα άλλη «αρραβωνιαστικιά», όπως και ο Τζιμ του… γυάλινου μας κόσμου. Μιλάω και με ακούω:
«Μαθαίνω εκφωνητική. Γιατί πιστεύω στο μέλλον της τηλεόρασης. Θέλω να είμαι έτοιμος γι’ αυτή τη δουλειά. Ν’ αρχίσω αμέσως. Έχω κάνει κιόλας τις γνωριμίες που χρειάζομαι και δεν απομένει παρά να μπει μπροστά αυτή η νέα τέχνη. Γνώση- Ζπππ! ΛεφτάΖπππ! Δύναμη! Αυτός είναι ο κύκλος όπου στρέφεται η Δημοκρατία!».
Ονειροπαρμένοι της οδού Τήνου 51. Σαράντα δύο χρόνια μετά. Ξανακούω την Αμάντα να δίνει φωνή στις λέξεις του Ουίλιαμς: «Είσαι ο μόνος νεαρός που αγνοεί το γεγονός ότι το μέλλον γίνεται παρόν, το παρόν παρελθόν και το παρελθόν γίνεται αιώνια θλίψη…». Σταμάτη, τελικά, η Αμάντα ήταν που έφυγε πριν από λίγες ημέρες…
Γεώργιος Π. Καραλής
Σ’ αυτό το συγκινητικό κομμάτι μνήμης για την Πίτσα Μπουρνόζου (την οποία πρόσφατα έχασε το ελληνικό θέατρο), με άξονα εκείνη την παράσταση του «Γυάλινου κόσμου» με την ίδια, τον Σταμάτη Φασουλή και υμάς, αγαπητέ Γεώργιε, δεν έχω παρά να αφιερώσω μερικούς στίχους της Κικής Δημουλά, από το ποίημά της «Πληθυντικός αριθμός»: Η μνήμη,/ κύριο όνομα των θλίψεων,/ ενικού αριθμού,/ μόνον ενικού αριθμού/ και άκλιτη. / Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη». Γιατί, όπως λένε, (και) η ποίηση κρατά τη μνήμη όλου του κόσμου. Και η μνήμη κρατά εμάς…
“TA NEA” Παρασκευή, 26 Ιανουαρίου 2007
Αρ. Φύλλου: 18.749
Σελίδα: #20